De kracht van verbinding

Zondag 13 december was het weer Wereldlichtjesdag. De dag waarop wereldwijd de kinderen worden herdacht die ons door de dood ontvallen zijn. Het verlies van een kind slaat zo'n diepe wond, die draag je heel je leven met je mee. 

Elke wond heeft verzorging nodig, je houdt hem in de gaten. Wereldlichtjesdag is zo'n verzorgingsmoment, waarop de pijn weer even voelbaar en zichtbaar is. Juist het voorzichtig en liefdevol aanraken van die pijn heeft een helend effect. 

"Is het dan een heel verdrietige bijeenkomst?", vroeg iemand mij laatst. Nee, dat zeker niet! 

De pijn van het gemis wordt weliswaar aangeraakt, maar veel sterker nog dan die pijn is de verbinding die gevoeld wordt. Verbinding die ontstaat in een combinatie van muziek, gesproken woord en zelf handelen. Verbinding die zo voelbaar is wanneer de namen klinken en de kaarsen worden aangestoken.

Elke naam die klinkt, elke kaars die brandt vertelt het levensverhaal van een kind waarvan, over de grens van de dood heen, nog steeds gehouden wordt. Dat besef verbindt de aanwezigen met elkaar. De pijn van het gemis wordt gedeeld, de liefde is voelbaar. Juist dat is de kracht van Wereldlichtjesdag: weten dat jij niet alleen bent met jouw verdriet, maar gedragen wordt door de mensen om je heen.

Voor mij was deze verbinding zichtbaar bij het in de kring samenkomen. Staande rondom de brandende kaarsen pakten de mensen spontaan elkaars hand vast. Die verbinding was een oprechte hartsverbinding en werd door iedereen gevoeld. 

Een groter compliment dan dit gebaar kan met woorden niet gegeven worden.