Er komt een tweeling langzaam aan geschuifeld. Zo-even zag ik nog dat ze zich samen iets verderop hadden
laten vereeuwigen, in de enorme lijst, die de fotograaf vandaag had
meegebracht. Beiden achter hun rollator, met een grote glimlach in de richting
van de omstanders die het vertederende tafereel gadeslaan.
Bij mijn kraam staan ze stil ter hoogte van het bord: ‘Steek
een kaars aan voor een kind’. Er branden enkele kaarsen, duidelijk zichtbaar op
dit wat donkere plekje, zo aan het einde van de middag. De wind heeft ons
flink bezig gehouden ... het doosje lucifers is half leeg, maar de kaarsen
branden nog steeds. De broers overleggen
samen, haast onverstaanbaar, maar hun wenken zijn meer dan duidelijk. Ik
begrijp dat zij het op prijs stellen dat er een kaarsje aangestoken wordt en ik
ben hen graag ter wille. Speciaal voor hen steek ik een nieuw waxinelichtje aan.
Een twee euro munt wordt neergelegd, ‘voor het goede doel’. Tevreden keren de
mannen hun rollator en lopen rustig verder.
Achteraf realiseer ik mij, dat we vooruitlopend op 8
december, het eerste kaarsje al hebben aangestoken. Met dank aan beide heren …
Willemien
